Күкчәчәгем

Бүген кояш бигрәк каты кыздыра.Берәүне дә аямый, ахры. Әйтерсең,кемгәдер ачуланган да, югарыдан җиргәутлы сөнгеләрен ата. Шулай булмый ни,җәйнең иң эссе мәле – июньнең соңгыкөне бит. “Ярый әле кичтән яңгыр явыпүтте. Юкса, тын да алып булмас иде.Әнә бит бүген кошлар ничек күңеллесайраша! Искиткеч! Әллә “кемнең җырыматурырак?” дип, бер-берсеннән уздырыргатырышып ярышалар инде”, – дип уйланды,маңгай тирен алъяпкыч читенә сөртә-сөртә,акланда җиләк җыеп йөргән Сәлимә.Чиләге кызарып пешкән эре җиләкләрбелән туларга бераз гына калган хатынурман авызына, ябалдашларын тирә-яккакиң таратып утырган куш каен янынакилеп чыкканын шәйләми дә калды.Урманга терәлеп, җәйрәп яткан басугабыел арыш чәчелгән. Сәлимә, чиләгенҗиргә куйды да, үзалдына сөйләнә-сөйләнә:“И-и-и, кодрәтле Җир-Ана, рәхмәт сиңа!Игенкәйләрем! Үсегез, үс! Аллаһка шөкер,быел уңыш мул гына буласы икән”, –дип тулыша башлаган башакларныңбашыннан сыйпады. Шул мәлдә аныңкүзләре басу читендә үскән күкчәчәкләргәтөште. Бер генә секундка катып калганхатын, арыганын да онытып, тиз-тиз атлапалар янына барды да, күкчәчәкләрнеңберсен ирененә якын китереп үбеп алды.Иреннәре ирексездән: “Айдарымның зәңгәркүзләре төсе бит сез”, – дип пышылдыйиде... Аның хәтер сандыгында инде менәничәмә еллар буена сакланып яткан беренче саф хисләре кабаттан уянды. Шушычәчәкләр тәүге мәхәббәтен, сөйгәненеңсерле зәңгәр күзләрен исенә төшерде....Дәвамын "Маяк" гәзитенең 27 санында укыгыз.